........Η πολιτική ειναι στην εποχή της Μεταδημοκρατίας ένα προϊόν και ο ψηφοφορος ενας καταναλωτής, για χαρη του οποιου τα κομματα παλευουν. Για τον σκοπο αυτό οι υποψήφιοι και οι εταίροι τους ειναι καλα προετοιμασμενοι. Ετσι οι στρατηγοι του εκλογικου αγωνα υποχρεωσαν την „φτωχη“ Hillary Clinton να επιστρεψει στην κουζινα της για να ψήσει ενα κέικ, ωστε με τον γυναικειο ρολο να συμψηφιστει η εικονα του διανοουμένου που ειχε. Πολλες δραματουργικες προσπάθειες χρειαζονται επισης στις τηλεοπτικες μονομαχιες, κατα τις οποιες οι υποψηφιοι πρεπει να κρατησουν ακριβώς τις οδηγιες που προβλεπει το σεναριο των συμβουλων και - τουλάχιστον για το CNN - τις δηλώσεις που εκανε προηγουμενως μια δικιμαστικη ομαδα πολιτων.
Προτου ακόμη η μονομαχια ξεκινήσει, οι σύμβουλοι εξετάζουν την πλήρη βιογραφία των πολιτικών για να ανακαλυψουν τρωτά σημεία, τα οποία μπορούν να εκμεταλλετουν οι αντιπαλοι. Αποκαλυπτοντας στη συνέχεια προσωπικα λάθη, όπως του Μπιλ Κλίντον με την Monica Lewinsky, που δεν αποδειχθηκαν και τοσο τιμητικα για τους ιδιους. Ο καθενας περιμενει και καποιο παραπάτημα των υποψηφιων για να τους βαθμολογησει μετα ο ιδιος. Ο Kurt Beck του SPD επεσε, τελικα για την εμφάνιση του και για τις φραστικες περικοκλαδες που χρησιμοποιουσε.
Το κοινο τιμωρεί αμείλικτα τα λάθη. Οι πολιτικοι δεν μπορει πλεον να υπολογιζουν στον σεβασμο μιας Δημοκρατιας του εξωστη, οταν διαφημιζουν στον κοσμο τον εαυτο τους και τα προγράμματά τους. Όμως, μια αύξηση της δύναμης των καταναλωτών ειναι κατ’ αυτο τον τροπο μονο φαινομενικη, διοτι "στη διαφήμιση δεν μπορείτε να απαντήσετε", όπως γραφει ο Colin Crouch σε καποιο αλλο σημειο της μελετης του. Ο πολίτης θα παραμενει παντα ένας θεατής, καταδικασμενος σε παθητικότητα. Οσο πιο κοντά νομιζει οτι βρισκεται στην πολιτική, τόσο περισσότερο απομακρυνεται απο την πραγματικότητα.......
Σχόλια
Από τη Δημοκρατία στην Μεταδημοκρατία
Με την Δημοκρατία δεν πανε ολα προς το καλύτερο: Η εκτιμηση που της δειχνουν οι πολιτες στις δημοσκοπησεις ολο και υποχωρει και ολο και λιγοτεροι πολιτες πανε στις εκλογες να ψηφισουν, ενω τα πολιτικα κομματα χανουν συνεχεια τα μέλη τους. Η Δημοκρατια φαινεται να μην έφθασε ακομη στην Ευρωπη, η δε εξαγωγή της σε μακρινές χώρες παρουσιαζει ακομη περισσοτερα προβληματα. Η μικρη λεξη στον μακρυ αποχαιρετισμο της Δημοκρατιας λεγεται „Μεταδημοκρατια“.
Το 1975 το Thinktank "Trilateral Commission" ("Τριμερης Επιτροπή) που ιδρυσε ο τραπεζίτης David Rockefeller, εξεφραζε τις ανησυχιες του για τις δυνατοτητες διακυβέρνησης των Δημοκρατιων. Η οργάνωση, στην οποια ανηκουν σημερα προσωπικοτητες όπως οι Henry Kissinger, John McCain, Paul Wolfowitz, Helmut Schmidt, Gerhard Schröder και Josef Ackermann, διαπιστωσε μετα το 1968 μια „υπερβολικη Δημοκρατία“. "Η ζωτικότητα της δημοκρατίας στη δεκαετία του '60, όπως αντικατοπτρίζεται στην αύξηση της πολιτικής συμμετοχής, εκανε την κυβερνηση ενος κρατους στην δεκαετια του 70 προβληματικη“, δήλωσε ο πολεμιος του πολιτισμού Samuel Huntington στην έκθεση του "Η κρίση της Δημοκρατίας." Με νοσταλγια σκεφτοταν εκεινα τα χρυσά χρόνια, όταν ο Τρούμαν με τη βοήθεια ορισμένων τραπεζιτών και δικηγορων της Wall Street μπορουσε να κυβερνα ανεμελα ολοκληρη τη χωρα. Γι 'αυτό το λόγο του ήταν απαραίτητο τώρα, να ξαναζυγισει την σχέση μεταξύ Δημοκρατίας για να μπορεσει να επιστρεψει στον χαμενο παραδεισο. "Η αποτελεσματική ηγεσία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί έναν βαθμό απάθειας και αδιαφορίας εκ μερους των ατόμων και των ομάδων."
Σήμερα αυτό εχει επιτευχθει πλήρως, επιτρεποντας στην Γερμανια την Angela Merkel να κυβερνα χωρις δυσκολιες. Η "υπερβολές της δημοκρατίας" εδωσαν την θεση τους σ’εναν μεγαλο λήθαργο. Σε μια Μελέτη του ιδρυματος Friedrich-Ebert- Ebert-Stiftung συμφώνησαν μόνο τα δύο-τρίτα των ερωτηθέντων με την ερωτηση: "Με τη δημοκρατία, μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα που έχουμε στη Γερμανία." Λιγοτερο προνομιούχοι πηραν αποστασεις: Με το συστημα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας συμφωνησε μόνο το 54 τοις εκατό των ανέργων. Μια δημοσκόπηση-TNS εδειξε παρόμοια αποτελέσματα. Κατοπιν τουτων εδειξαν μόλις το 62 τοις εκατό „σχετικα ικανοποιημενοι“ με την σημερινή κοινωνική τάξη. Μια προσφατη δημοσκόπηση τη Forsa ειχε λιγότερο ανησυχητικά ευρήματα, είδε ομως την Δημοκρατία καθ’ οδον από την θεωρία στην πράξη, σε σχεση με το βαθμό υλοποίησης της, να χάνει σε δημοτικότητα. Παρα το οτι 92 τοις εκατό εμφανιστηκαν σαν υποστηρικτές της ιδέας της δημοκρατίας και το 75 τοις εκατό βρηκαν θετικη την μορφη της στο Συνταγμα, δεν ηταν περισσότεροι από 45 τοις εκατό αυτοι που συμφωνουσαν με την σημερινη πορεία των δημοκρατικών πραγματων.
Δεν είναι ομως μόνο οι πενιχρες εκτιμησεις των δημοσκόπησεων, που φανερωνουν οτι η Δημοκρατία βρισκεται σε κριση. Σύμφωνα με την γνωμη του βρετανικου πολιτικου επιστήμονα Colin Crouch, το ειδος αυτο του πολιτευματος εχει τους καλύτερους χρόνους του ήδη πίσω. Για τους οχι και τοσο καλους του σημερα εχει να πει μόνο την κακια λέξη „Μεταδημοκρατία“. "Ενώ οι δημοκρατικοί θεσμοί παραμενουν τυπικώς εντελώς ανέπαφοι (...), οι πολιτικες διαδικασίες και οι κυβερνήσεις εξελισσονται όλο και περισσοτερο προς τα οπισω, σε μια κατεύθυνση, χαρακτηριστικη για τις προ-δημοκρατικες εποχες“, γράφει στο βιβλίο του „Μεταδημοκρατια“.
The Party is over
Έτσι γινονται ακομη εκλογές, αλλα ολο και λιγότεροι πολιτες πανε να ψηφισουν. Στη Βαυαρία στα τέλη Σεπτεμβρίου μολις το 58 τοις εκατό των ψηφοφόρων καταφερε να παει στις κάλπες. Στις δημοτικές εκλογές που εγιναν το ιδιο χρονικο διαστημα στο Βραδεμβούργο, το ποσοστό συμμετοχής ήταν 62,3 τοις εκατό και για τις εκλογες στην Αυστρια 71,5 τοις εκατό. Χρόνια τωρα οι αριθμοί αυτοί μειώνονται συνεχεια, το ιδιο αναμενεται και για τις επόμενες εκλογες για το Bundestag. Συμφωνα με την ερευνα του Ιδρύματος Friedrich-Ebert-Stiftung Friedrich Ebert 47 τοις εκατό των γερμανών πολιτών σκεφτονται να μέινουν στο σπίτι τους.
Οι ψηφοφοροι αυτοι προφανώς αισθάνονται οτι δεν τους τραβαει κανένα κομμα. Ως εκ τούτου δεν κατορθωνουν το CDU, το SPD & CO να εκπληρωσουν την δημοκρατικη εντολη που ελαβαν και να οργανωσουν την πολιτική βούληση του πολιτη. Τα κομματα αυτα αποσυντίθεται ακομη και απο μονα τους και χάνουν όλο και περισσότερα μέλη. Ετσι η SPD ειχε το 1977 πανω απο ένα εκατομμύριο „συντρόφους“, ενω ο αριθμός τους συρρικνώθηκε μέχρι σήμερα στους περίπου 525.000. Με την βουτια αυτη το SPD επεσε μαλιστα πιο κάτω και απο τον ανταγωνιστη της, το Χριστιανοδημοκρατικο κομμα, που κι’ αυτο εχασε μελη.
Η εργατική τάξη, η οποία στο παρελθόν ηταν στενα συνδεδεμενη με το το SPD, αργοπεθαινει το ιδιο και ο θρησκευτικος περιγυρος των Συντηρητικων. Τα κομματα χάνουν τη βάση τους και προσπαθούν να εφεύρουν τον εαυτό τους εκ νεου. Για τον Colin Crouch το "New Labor" ειναι το πρωτοτυπο ενος Μεταδημοκρατικου Κόμματος. Η εμφάνιση του οφείλεται σε μια επανάσταση εκ των άνω, και σκοπος του να κερδισει τα μεσαια στρωματα της κοινωνιας. Για τον εντοπισμο του δυσδιακριτου αυτου στοχου θα πρέπει να καταφυγει στην στρατηγικη των δημοσκοπησεων, ενω το υπολοιπο θα το αναλαβουν οι στρατηγοι της διαφημισης και οι spin doctors.
Οι τεχνικές αυτές χρησιμοποιηθηκαν βεβαια πρωτα στις ΗΠΑ, όπου οι τηλεοπτικες μονομαχιες μεταξύ Νίξον και Κέννεντυ αποτελεσαν το εργαστήριο για τις στρατηγικες της πολιτικης διαγημισης. Το 1994 ο Νewt Gingrich δοκιμασε το συντηρητικο μανιφέστο του πρόταση για πρόταση σε μια σχετικη ομαδα πολιτων, προτου το προβαλλει δημοσιως. Η δημοσκοποι δοκιμασαν το ιδιο και στο θεμα των αμβλωσεων: "Μια γυναίκα θα πρέπει να αποφασισει η ιδια, αφου συμβουλευτει τον γιατρό και τον ιερέα" – μια διατύπωση που κέρδισε στην προεκλογικη εκστρατεια. Ωστοσο το κλίμα στην προεκλογική εκστρατεία το 2000 αλλαξε, και οι συμβουλοι του απαγορευσαν στον Αλ Γκορ να το αναφερει.
Ο ψηφοφορος σαν καταναλωτής
Η πολιτική ειναι στην εποχή της Μεταδημοκρατίας ένα προϊόν και ο ψηφοφορος ενας καταναλωτής, για χαρη του οποιου τα κομματα παλευουν. Για τον σκοπο αυτό οι υποψήφιοι και οι εταίροι τους ειναι καλα προετοιμασμενοι. Ετσι οι στρατηγοι του εκλογικου αγωνα υποχρεωσαν την „φτωχη“ Hillary Clinton να επιστρεψει στην κουζινα της για να ψήσει ενα κέικ, ωστε με τον γυναικειο ρολο να συμψηφιστει η εικονα του διανοουμένου που ειχε. Πολλες δραματουργικες προσπάθειες χρειαζονται επισης στις τηλεοπτικες μονομαχιες, κατα τις οποιες οι υποψηφιοι πρεπει να κρατησουν ακριβώς τις οδηγιες που προβλεπει το σεναριο των συμβουλων και - τουλάχιστον για το CNN - τις δηλώσεις που εκανε προηγουμενως μια δικιμαστικη ομαδα πολιτων.
Προτου ακόμη η μονομαχια ξεκινήσει, οι σύμβουλοι εξετάζουν την πλήρη βιογραφία των πολιτικών για να ανακαλυψουν τρωτά σημεία, τα οποία μπορούν να εκμεταλλετουν οι αντιπαλοι. Αποκαλυπτοντας στη συνέχεια προσωπικα λάθη, όπως του Μπιλ Κλίντον με την Monica Lewinsky, που δεν αποδειχθηκαν και τοσο τιμητικα για τους ιδιους. Ο καθενας περιμενει και καποιο παραπάτημα των υποψηφιων για να τους βαθμολογησει μετα ο ιδιος. Ο Kurt Beck του SPD επεσε, τελικα για την εμφάνιση του και για τις φραστικες περικοκλαδες που χρησιμοποιουσε.
Το κοινο τιμωρεί αμείλικτα τα λάθη. Οι πολιτικοι δεν μπορει πλεον να υπολογιζουν στον σεβασμο μιας Δημοκρατιας του εξωστη, οταν διαφημιζουν στον κοσμο τον εαυτο τους και τα προγράμματά τους. Όμως, μια αύξηση της δύναμης των καταναλωτών ειναι κατ’ αυτο τον τροπο μονο φαινομενικη, διοτι "στη διαφήμιση δεν μπορείτε να απαντήσετε", όπως γραφει ο Colin Crouch σε καποιο αλλο σημειο της μελετης του. Ο πολίτης θα παραμενει παντα ένας θεατής, καταδικασμενος σε παθητικότητα. Οσο πιο κοντά νομιζει οτι βρισκεται στην πολιτική, τόσο περισσότερο απομακρυνεται απο την πραγματικότητα.
Δημοσκοπια αντί Δημοκρατία
Οσο και να προσπαθουν τα κομματα να „τυλιξουν“ τους ψηφοφόρους Buhler και να αφιερωνουν τις δραστηριοτητες τους στην αγνωστη ψυχη τους, τοσο συνοδευεται αυτη η ταπεινόφροσυνη τους και απο εναν νέο αυταρχισμό. Ο Gordon Brown και ο Tony Blair μοιρασαν μεταξυ τους το 1994 με το Σύμφωνο Granita εντελως ψυχρα την πολιτικη προσωπικου της New Labour ασυγκίνητος μεταξύ τους, το ιδιο και η αποχώρηση του Kurt Beck απο την προεδρια του SPD, που δεν εγινε με δημοκρατικές πρακτικές. Οποιος το αντεληφθη, δεν φανηκε να ενοχλειται και τοσο, μερικοι μαλιστα το χαιρέτισαν σαν μια (μετα)φιλελεύθερη "εποχη". "Ένα πραγματικό πραξικόπημα", εγραφαν οι εφημερίδες. Μόνο η „Frankfurter Allgemeine Zeitung“ το βρηκε περιεργο, γιατί δεν το αποφασισαν τα μέλη και οι επιτροπες του κόμματος, αλλα ένας άτυπος κύκλος προσωπων. "Σχετικά ομως με την ερωτηση, ποιος θα ειναι ο αρχηγος του κόμματος, δεν ειναι δυνατον να αποφασιζουν καποιοι η λίγοι και οι υπόλοιποι να υποτάσσονται. Διαφορετικά αντι για ενα δημοκρατικά κόμμα θα επιστρεψουμε στον φεουδαλισμο“, σχολίασε το χαρτί.
Νεοσύστατα κομματα όπως η Forza Italia ή ο Καταλογος Pim Fortuyn ξεκινησαν σαν λατιφουντια και ειχαν τον χαρακτηρα σωματειων, που ηταν κομμενα και ραμμενα για τον προεδρο τους. Οι νεοτευκτοι αυτοι υπολογισαν στην αρχη του προσωποποιημενου αρχηγου, σε αντιθεση με τα αλλα παραδοσιακα κομματα. Στην περιπτωση του Καταλογου Pim Fortuyn αυτο φανηκε ηδη απο το ονομα που του δοθηκε ελλειψει καποιου προγραμματος, που ειναι και ο λογος, οτι το κομμα αυτο του δολοφονηθεντος μεντορα του δεν επεζησε για πολυ.
Η Forza Italia του Berlusconi ενσαρκώνει απόλυτα τον αυταρχισμό της ταπεινοτητας. Το ονομα, το λογότυπο και το πρόγραμμα του περασαν απο πολλες δοκιμές, και ενα ινστιτούτο ερευνας της κοινης γνωμης παρομοιαζει το ο "λαός ψηφίζει" συνεχώς με τον κόμματικο προσανατολισμό του, ενώ μεσα στην Forza Italia δεν υπαρχουν καθολου ευκαιριες συμμετοχής – Δημογραφια αντί Δημοκρατίας. Ο Μπερλουσκόνι δεν ορισε μόνο ο ίδιος τον εαυτο του ως πρόεδρο, αλλά και όλα σχεδόν τα βασικα κομματικα στελεχη. Και οι υπάλληλοί του ειναι η ιδια η Forza Italia. Οι τοπικες επιτροπες παιζουν τον ρολο κομπαρσου. εικονιστικά του. Η τοπική παραμένει ως απλώς μια βόλτα. Ο κοινωνιολογος Peter Weber περιγράφει την Forza Italia ως
________________________________________
ενα "προσωποπαγες κόμμα" με ελάχιστη οργάνωση, χωρίς δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα και προγραμμα που βγηκε μεσα απο δημοκρατικες διαδικασιες, οπου τα οργανα του επαναπαυονται στο "τυχερό αστέρι" του χαρισματικου ηγέτη τους και την προπαγάνδα της αυτοκρατοριας των μέσων μαζικής ενημέρωσης που διαθετει η αυτοκρατορια του.
Απο πρωτοβουλίες της βασεως δεν ιδρυονται πλεον πολιτικα κομματα. "Top-down" είναι το σύνθημα, ακόμη και για το κομμα που προγραμματιζει ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ από κοινού με τον ολιγαρχη δισεκατομμύριουχο Αlexander Lebedev στη Ρωσία.
Αποπιστοποιηση υστερα από διαδικασίες
Αλλά δεν είναι μόνο τα κομματα που παρουσιαζουν όλο και περισσοτερα δημοκρατικά ελλείμματα, το ιδιο γινεται και με την πολιτικη δραση, που ολοενα γινεται και πιο αυταρχικη. Έτσι το κυβερνητικο εργο γινεται επι παγκοσμιου βασεως με διαταγματα, που βασικα παραβλεπουν το Κοινοβουλιο. Ο "σοσιαλισμός του 21ου αιώνα τα χρησιμοποιει εξίσου οπως και ο George W. Bush, ο οποιος περασε τις νομοθεσίες του για την ασφάλεια εξω απο το Κονγκρεσο, το ιδιο και ο Μπερλουσκόνι. Εάν στον Μπερλουσκονι οι δημοκρατικες διαδικασιες διαρκουν πολυ και φοβαται μην δημιουργησει ενα „Κοινοβουλιο δυσαρεστημενων“, τοτε περναει τα διαταγματα με το ετσι θελω η θετει θεμα εμπιστοσύνης.
Εκτος αυτου η πολιτικη γινεται και απο παρακυβερνησεις. Ο Κόκκινο-Πράσινος συνασπισμός στην Γερμανια, για παράδειγμα, συνειθισε να παραδιδει ενα μερος της καθημερινης εργασιας του σε διαφορα εξωτερικα οργανα. Μεταξυ αλλων δημιουργησε την Επιτροπή Hartz, την Επιτροπη Ομοσπονδιακων Υπουεσεων, την Επιτροπή Rürup Επιτροπή και το Εθνικό Συμβούλιο Δεοντολογίας.
Οι κυβερνητες υιοθετουν και προτασεις απο ιδρυματα, οπως το ιδρυμα Bertelsmann. Η επιχειρηση αυτη, η οποία μέσω της θυγατρικης της Arvato αναλαμβανει στην Αγγλια όλοκληρες "Υπηρεσίες κυβέρνησης" για βρετανικες κομητείες, έχει συνταξει μεγάλα τμήματα της νομοθεσιας για την "ελευθερια της τριτοβάθμια εκπαίδευσης“ στην Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και προτεινε πρόσφατα την δημιουργια μιας «επιτροπης εμπειρογνωμόνων για θέματα ενσωμάτωσης και μετανάστευσης“. Ο „Δεικτης Μετασχηματισμού Bertelsmann“, ο οποιος παρακολουθει την εξελιξη σε 125 χωρες σε οτι αφορα τον στοχο „Δημοκρατια και Οικονομια της Αγορας“, συνδραμει σημερα την κυβερνηση (της Γερμανιας, ΕΣ) στο θεμα αναπτυξιακη βοηθεια. Οι ανθρωποι του Bertelsmann φροντιζουν μεχρι και την τελευταια λεπτομερεια. Το συγκροτημα Bertelsmann εδωσε στους δυο δικηγόρους Ulrich Preis και Martin Henssler ενα σχέδιο νόμου για το δικαιο σύμβασης εργασίας. Οχι μόνο ο Ομοσπονδιακός Υπουργός Εργασίας Olaf Scholz ειπε κολακευτικα λογια για το σχεδιο. "Το σχεδιο νομου ειχε ομοφωνα μια πολυ θετική απηχηση στους ειδικους“. Μόνο απο το IG Metall (το συνδικατο μεταλλου, ΕΣ) ακουστηκαν καποιες παραφωνιες. "Γενικα το σεδιο νομου Preis-Henssler κλινει προς τους εργοδοτες και ειναι εις βαρος των εργαζομενων“.
Κατα τα αλλα οι καλές συμβουλές ειναι ακριβες. Η κυβερνηση ξοδεψε το 2007 32 εκατομμύρια ευρώ για μελετες που ανεθεσε σε εξωτερικες επιτροπες εμπειρογνωμονων, Το ιδιο και η κυβερνηση συμμαχιας (SPD και CDU, ΕΣ), που συνεχιζει την πρακτική των Κόκκινο-Πρασινων αναθετοντας νομοθετικο εργο σε εξωτερικους οργανισμους. Με το Projekt „αλλαγη σελίδας“ τα υπουργεια αγκαζαρουν από το 2004, ανάλογα με το φόρτο εργασίας, 60 μεχρι 100 "δανεικους υπαλληλους" κατ 'έτος προπαντος απο την ελευθερη αγορα. Σύμφωνα με επίσημες ανακοινωσεις για μια "ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών“. Σε αντιθεση με τις πολυάριθμες οργανώσεις Lobby στο Βερολίνο, που θα ηθελαν λιγότερο διαδραστικές μορφές επικοινωνίας. Περίπου 2.000 ατομα εχουν παρει στο μεταξύ στην πρωτευουσα άδεια συμμετοχης σε νομοθετικες διαδικασίες.
Εν τω μεταξυ ο Nicolas Sarkozy εγκατεστησε την παρακυβερνηση του στο παλατι του Elysée. Αποτελουμενη από 100 συμβούλους, με επικεφαλής τον Γενικο Γραμματέα του Elysée Claude Guéant. Επροκειτο αρχικα μονο για μια ανωτατη θεση στην ιεραρχια, ομως ο Sarkozy την ανεβασε ακομη περισσοτερο. Τα γαλλικα ΜΜΕ ονομαζουν τον Guéant σαν "πρωθυπουργό B", "αντιβασιλεα" ή – κατ, αντιστοιχια με τον Richelieu η τον Mazarin - "Καρδιναλιο". Διοτι ηταν εκεινος και οχι ο Sarkozy, ουτε ο πρωθυπουργός François Fillon που παρουσιασαν τον Σεπτέμβριο του 2007 το κυβερνητικο πρόγραμμα για το υπόλοιπο του έτους. Ο Guéant επιτιμα μερικες φορες εακομη και υπουργους, οπως την Christine Lagarde, λεγοντας να μην ονομαζει τις μεταρρύθμισεις σαν „περικοπες δαπανων» κλήση, κρυβομενος πισω απο τον προεδρο της Δημοκρατιας: "Συνεβη μερικες φορες να κανω καποιες παρατηρησεις σε υπουργούς, ομως μονο στο ονομα του Προέδρου, διότι εγώ ο ίδιος δεν έχω αυτο το δικαιωμα".
Το δικαιωμα αυτο δεν το ειχε πραγματικα. Ουτε και η εταιρια Bertelsmann & Co, διοτι κανεις δεν την εξελεξε. Ομως δεν ειναι μονο αυτο που παραβιάζει τις δημοκρατικές διαδικασιες. Διοτι στις ατυπες αυτες διαδικασιες λειπει λιγότερο ή περισσότερο και η διαφάνεια, κατι που κατα την γνωμη του πολιτικου επιστήμονα απο το Βερολινο Karsten Fischer έχει πολύ σοβαροτερες επιπτώσεις, "διότι με την έλλειψη διαφάνειας λειπει και η υπευθυνοτητα των πολιτικών αποφάσεων και η δυνατοτητα ελεγχου".
Προ-δημοκρατική Ευρωπαικη Ενωση
Ενώ η δημοκρατία στις διάφορες χώρες βρισκεται πλεον σε μια φαση παρακμης, φαινεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση να μην εχει φτασει ακομη πραγματικά, αυτη ειναι η αλήθεια. Το Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο είναι μόνο ένας κορμος το Κοινοβουλιου. Δεν έχει δικαίωμα να παρει πρωτοβουλίες, ουτε και να φερει προς ψηφιση σχεδια νομου. Εκτος αυτων μπορει να αποφασισει μόνο για περίπου 70 τοις εκατό του συνόλου του νομοθετικου έργου, ενω δεν είναι του επιτρεπεται να αποφασισει σε θεματα κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας. Το ιδιο και απο αποψεως "δημοσιονομικών θεμάτων", οπου στους βουλευτές της ΕΕ πεφτει και πολυς λογος. Για τον αγροτικο προϋπολογισμό, που αποτελει σχεδόν το ήμισυ του συνολικού προϋπολογισμού, δεν μπορουν να αποφασισουν ουτε και για την σύνθεση της Επιτροπής της ΕΕ ή για το αξιωμα του Προεδρου.
Όλα, οσα είναι πραγματικά σημαντικα, τα ρυθμίζει είτε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Συμβούλιο Υπουργών ή το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, γι 'αυτό και ο πολιτικος επιστήμονας Manfred G. Schmidt ονομασε την ΕΕ μια «κυβέρνηση των κυβερνήσεων». Μια πραγματικά δημοκρατική κυβέρνηση δεν θα μπορουσε ουτως η αλλως να ειναι, οταν παραχωρει την αρχη της λαϊκής κυριαρχίας σε μια διακρατικη οντότητα.
Δυσκολιες Εξαγωγής
Και στον υπόλοιπο κόσμο ομως η Δημοκρατία παρουσιαζει δυσκολιες. Στην Ασία εχουν να αντιμετωπισουν χώρες όπως η Ταϊλάνδη, η Μαλαισία, η Ινδία, οι Φιλιππίνες και η Ινδονησία μεγάλα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα που απειλούν τη σταθερότητα των κρατων. Η Δημοκρατία εμφανιζεται να εχει μεγαλες δυσκολιες για την επίλυση των προβλημάτων τους, μερικα δε κρατη την κανουν υπευθυνη για τετοιες εξελίξεις. Στην Ινδονησία η λέξη "Βαϊμάρη της Ασίας δεν εχει καλη απηχηση. Η επιθετική εξαγωγική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών και η επιτυχία των κομμουνιστικών οικονομιών του Βιετνάμ και της Κίνας τις εχουν κάνει να χασουν την πίστη τους στην Δημοκρατία ως πηγή ευτυχίας και ευημερίας. Τα ιδια και στη Δύση. "Αυταρχικά καθεστώτα έχουν σαφή αποδοτικα πλεονεκτήματα", δήλωσε ο επιχειρηματίας Philipp Goedeking στο περιοδικο "Spiegel" και ενας συνάδελφός του συμφώνησε μαζί του: «Εχουμε επιτυχιας οχι λόγω της Δημοκρατίας, αλλά παρά την Δημοκρατία". Οτο οτι το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Κίνας παραμένουν αισθητά κάτω από το αναλογο γερμανικο, φαινεται να μην τον ενδιαφερει καθολου.
Πολλές χώρες της Νότιας Αμερικής πονταρουν στα ανταποδοτικα πλεονεκτήματα μιας αυταρχικής μορφης διακυβέρνησης. Στο Εκουαδόρ, όπου από το 2007 προεδρευει ο αριστερός Rafael Correa, ενισχύει σημαντικα το νεο Συνταγμα που εγινε με δημοψήφισμα τελη Σεπτεμβριου την εξουσία της κυβέρνησης κατά της Εθνοσυνέλευσης. Ο προεδρος μπορει τώρα, μεταξύ άλλων, να διαλύσει το Κοινοβούλιο και να προκηρυξει νέες εκλογές, μπορει επισης να διορισει συνταγματικους δικαστές και να επιτρεψει την παραγωγη εναλλακτικων φυτων, εχει δε εξουσιες σε πανω απο 60 τομείς της πολιτικής. Μερικοι ονομαζουν τις μεταρρυθμισεις αυτες υπερπροεδρικες, διοτι απο τη μια υποβαθμιζεται η Δημοκρατία, απο την αλλη ομως συνδιαζεται με κοινωνικό και περιβαλλοντικό περιεχόμενο. Έτσι η Δημοκρατια αυτη θα χορηγεί μεγαλύτερη προστασία στους εργαζόμενους, ενάντια στην εκμετάλλευση, επιτρεπει μια ελεύθερη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης και δινει ακόμη και στην φυση τον χαρακτήρα μιας νομικης οντοτητας.
Μια αναλογη πορεια ακολουθει και η Νικαράγουα. «Πρώτη δικαιοσύνη, μετα Δημοκρατία" είναι το σύνθημα του Προέδρου Daniel Ortega. Η δραστικη αύξηση των κοινωνικών δαπανών για εκπαίδευση, παιδεία, υγεία και προμήθεια τροφίμων συνοδευεται απο μια χαλαρωση των δημοκρατικών θεσμων. Τον Ιούνιο ο Ortega απαγόρευσε το «Ανανεωτικο Κίνημα των Σαντινίστας» (MRS) και το Συντηρητικό Κόμμα (PC), με αποτελεσμα 15.000 άτομα να βγουν στους δρομους διαμαρτυρομενα. Κατα τα αλλα κυβερνα με σιδηρα πυγμη. "Αγνοουν την συνταγματική εντολή της Εθνοσυνέλευσης για ένα εξωτερικό χρέος (...) Αποκρυπτουν απο τους πολιτες την συναψη δανειων της Βενεζουέλας, δικαιοδοτουν επιτροπες πολιτων να μοιρασουν κυβερνητικά χρήματα για κοινωνικα προγράμματα. Αποδυναμωνουν το ισχύον σύστημα της συμμετοχης των πολιτων και το αντικαθίστουν απο λαικες επιτροπες» λεει ο Ivan García Marenco απο την οργανωση για τα δικαιωματα των πολιτων "coordinadora civil" στο περιοδικό "ILA".
Αναλογα και ο Evo Morales στην Βολιβια, που δεν δινει και τοση σημασια στις δημοκρατικες διαδικασιες για να περασει ένα νέο σύνταγμα. Επειδη το κόμμα του MAS δεν ειχε την απαραιτητη πλειοψηφία των δύο τρίτων για την ψήφιση του συνταγματος, ο Μοράλες βρηκε άλλους τρόπους για να το περασει. Παράκαμπτοντας το Κοινοβουλιο ορισε με διάταγμα ένα δημοψήφισμα, το οποιο ομως απερριφθη απο το συνταγματικο δικαστήριο και γι’ αυτο το περασε υστερα απο μια μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα. Η αντιπολίτευση, η οποία κατά την εκπόνηση του συντάγματος δεν συμμετείχε, συμφωνήσε τελικα υστερα από σκληρές διαπραγματεύσεις με το δημοψήφισμα, περασε ομως αρκετες αλλαγές. Έτσι, το MAS δεν μπορει πλέον να παιζει τον ρόλο ενός πολιτικου κομματος και να ασκει τον προγραμματισμενο "κοινωνικό έλεγχο".
Η χωρα ομως κυβερνάται με διαταγματα και δημοψηφισματα, χωρίς τη διαμεσολάβηση των αρμοδιων αρχων, είναι η Βενεζουέλα, η χωρα που βρηκε στον αποθανοντα το 2003 αργεντινο κοινωνικό επιστήμονα Norberto Ceresole τον μεταδημοκρατικο υμνητη της. "Το μοντελο της Βενεζουέλας διαφέρει από το δημοκρατικό πρότυπο (φιλελεύθερο ή νεοφιλελεύθερο), επειδή στην δημοκρατικη εντολη περιλαμβανεται και το οτι η εξουσία θα πρεπει να παραμεινει ενωμένο και συγκέντρωμενη σ’ ενα κεντρο. Ο λαός εκλέγει ένα πρόσωπο (το οποιο αμεσως αποκτα μια μεταπολιτικη ιδιοτητα) και οχι ιδεες η ιδρυματα“. Αυτό δεν είναι ενα αντιδημοκρατικό μοντέλο, αλλά ενα μεταδημοκρατικο" έγραφε ο προσωρινος σύμβουλος του Chavez, που πρεσβευε εναν Περονισμο σε συνδυασμό με τον σοσιαλισμό.
Κινδυνευει λοιπον η Δημοκρατία να καταποντιστει στο Τρίγωνο της Βερμούδας μεταξύ Καράκας, Βρυξελλων και Βερολίνου η να εξαφανιστει στην εικονική πραγματικοτητα; Αυτα ηταν ολα, τελειωσαν, πρωτου αρχισουν ακομη να αποδιδουν καρπους; Αυτό θα το δούμε στο μελλον. Αν κυταξουμε ομως ακριβως την πραγματικοτητα σημερα, θα διαπιστωσουμε, οτι η λεξη ειναι πια απαρχαιωμένη. Η "Λαικη Εξουσια“ ακούγεται σαν ένα τραγούδι από παναρχαιους χρονους.
http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=74&tx_ttnews[tt_news]=762&tx_ttnews[backPid]=73&cHash=2aacd99d9f